Błogosławiony Jerzy Matulewicz urodził się 13 kwietnia 1871 roku w wielodzietnej rodzinie litewskiej, we wsi Lugine koło Mariampola na Litwie. Oboje rodzice umarli, gdy był małym dzieckiem. Był wychowywany przez swojego starszego brata Jana, niezwykle surowego i wymagającego człowieka. Pomimo kłopotów zdrowotnych i materialnych – często nie miał za co kupić podręczników – uczył się dobrze dzięki swojej niezwykłej pilności i pracowitości. Po kilku latach nauki na prawach eksternisty w gimnazjum (od 1883 r.) zachorował na gruźlicę kości. Musiał posługiwać się kulami. Choroba ta gnębiła go do końca życia. Już w gimnazjum pragnął zostać kapłanem. Jednakże dopiero w 1891 roku, jako dwudziestoletni młodzieniec, wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach. Wówczas też zmienił swoje nazwisko z Matulaitis na Matulewicz. Zapamiętano go jako kleryka pełnego spokoju, wewnętrznej równowagi, otwartego i pracowitego. Gdy władze carskie zamknęły seminarium, kontynuował naukę w Warszawie, a następnie w Petersburgu. Tu przyjął święcenia kapłańskie 31 grudnia 1898 roku. W następnym roku ukończył Akademię Petersburską jako magister teologii. Doktorat uzyskał na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim.
Powrócił do Kielc, gdzie podjął zajęcia jako profesor seminarium (do 1904 r.). Postępująca gruźlica kości spowodowała, że musiał poddać się ciężkiej operacji w jednym z warszawskich szpitali. Po kuracji rozwinął działalność społeczną w Warszawie, zakładając m.in. Stowarzyszenie Robotników Katolickich oraz gimnazjum na Bielanach. W 1907 roku objął katedrę socjologii w Akademii Duchownej w Petersburgu. Dojrzał w nim wówczas zamiar odnowienia i zreformowania zakonu marianów, skazanego przez władze carskie na wymarcie. 29 sierpnia 1909 roku, w kaplicy biskupiej w Warszawie, złożył śluby zakonne na ręce ostatniego żyjącego marianina ojca Wincentego Senkusa. Rok później ułożył nowe konstytucje dla marianów, którzy odtąd mieli być zgromadzeniem ukrytym. Jeszcze w tym samym roku Pius X potwierdził regułę. Pierwszy nowicjat odnowionej wspólnoty złożony z 2 profesorów i jednego ucznia został utworzony w Petersburgu. W 1911 r. we Fryburgu Szwajcarskim powstał drugi nowicjat, następnie powstał dom zakonny w Chicago, a podczas I wojny światowej dom na Bielanach pod Warszawą. W 1911 roku Jerzy Matulewicz został generałem zakonu, którym kierował do śmierci.
Po zakończeniu działań wojennych ojciec Jerzy powołał Zgromadzenie Sióstr Ubogich Niepokalanego Poczęcia NMP, które szybko rozprzestrzeniło się na Litwie i w Ameryce. Założył również Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii oraz wspierał zgromadzenia założone przez bł. o. Honorata Koźmińskiego. W 1918 roku Benedykt XV mianował go biskupem wileńskim. Udało mu się umocnić katolicyzm w diecezji. Na własną prośbę został zwolniony z obowiązków biskupa w sierpniu 1925 roku. Pragnął poświęcić się całkowicie kierowaniu zgromadzeniem marianów, lecz już w grudniu tego samego roku został mianowany wizytatorem apostolskim na Litwie. W ciągu dwóch następnych lat nieludzkimi wprost wysiłkami udało mu się zorganizować życie katolickie w tym kraju i naprawić stosunki ze Stolicą Apostolską.
W trakcie prac nad zatwierdzeniem konkordatu, ojciec Jerzy umarł nagle po nieudanej operacji 27 stycznia 1927 r. Beatyfikowany został przez św. Jana Pawła II w 1987 roku podczas uroczystości z okazji 600-lecia Chrztu Litwy. Jego relikwie spoczywają w kościele w Mariampolu. Jest jednym z patronów Litwy
bł. Jerzego Matulewicza
1883 – przebywając po śmierci rodziców pod opieką starszego brata Jana rozpoczął naukę w gimnazjum w Mariampolu. Po pewnym czasie musiał ją przerwać wskutek choroby (nierozpoznanej wówczas gruźlicy kości). Pomagał odtąd w gospodarstwie brata, ucząc się w wolnych chwilach.
1889 – latem kuzyn Jan Matulewicz zabrał Jerzego ze sobą do Kielc, gdzie miał kontynuować naukę.
1891 – jesienią, po ukończeniu szkoły średniej Jerzy wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach.
1893 – po zamknięciu seminarium kieleckiego kleryk Matulewicz trafił do Warszawy, gdzie kontynuował studia.
1895-1899 – studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. Tam20.XI.1898 r. otrzymał Jerzy święcenia kapłańskie z rąk bpa Karola Niedziałkowskiego.
3.III.1899 – ks. Jerzy przyjął obowiązki wikariusza w parafii Daleszyce koło Kielc. Po kilku miesiącach zmuszony silnym bólem nogi udał się na kurację do Kreuznach w Niemczech. Następnie pojechał na studia teologiczne do Fryburga szwajcarskiego. Tam zdiagnozowano powracającą chorobę Jerzego i poddano go operacji.
1902 –uzyskanie stopnia doktora teologii. Ks. Jerzy wraca do Kielc jako wykładowca prawa kanonicznego i łaciny w ponownie otwartym seminarium duchownym.
1904 – ponowne nasilenie choroby, wyjazd do Warszawy, leczenie w szpitalu miejskim na Pradze. Przewiezienie chorego do zakładu hr. Cecylii Plater przy ul. Pięknej. Tam został on poddany bolesnemu lecz skutecznemu leczeniu przez doktora Sawickiego i otoczony troskliwą opieką sióstr Służebnic Serca Jezusowego.
1904-1907 – powracając do zdrowia ks. Jerzy posługiwał jako spowiednik i kierownik duchowy, prowadził rekolekcje, głosił konferencje dla nauczycielek, opiekował się Stowarzyszeniem Księży Mariańskich zrzeszającym kapłanów diecezjalnych, pomagał studentom.
1905 – wraz z ks. Marcelim Godlewskim założył Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich i redagował jego pismo „Towarzysz Pracy”. Dla robotników organizował kursy, wygłaszał referaty, aby upowszechniać wśród nich społeczną naukę Kościoła i uświadamiać ich o ich prawach.
1907 – jesienią objął katedrę socjologii w Akademii Duchownej w Petersburgu. Podczas pobytu tam ks. Matulewicz żywo zajmował się kwestią odnowienia życia zakonnego na terenach podległych Rosji. Nawiązał wówczas kontakt z o. Wincentym Sękowskim, ostatnim żyjącym marianinem. Za jego zgodą wybrał się do Rzymu, z prośbą o zatwierdzenie takich zmian w regule Zakonu Marianów, by możliwe było prowadzenie życia ukrytego.
29.VIII.1909 – złożenie ślubów zakonnych w Warszawie w obecności o. Sękowskiego i bpa Kazimierza Ruszkiewicza, przedstawiciela Stolicy Apostolskiej dla zakonów ukrytych. Fakt ten uważa się za moment odnowienia Zgromadzenia Marianów. Od tego roku o. Jerzy wykłada także w Akademii Duchownej teologię dogmatyczną.
1910 – objęcie stanowiska prorektora Akademii.
1911 – w lipcu po śmierci o. Sękowskiego o. Matulewicz został wybrany generałem odnowionego zgromadzenia. Zrzekł się stanowisk zajmowanych w Akademii petersburskiej i wyjechał do Fryburga szwajcarskiego, gdzie otworzył nowicjat mariański ukryty pod nazwą Domu Studiów. Stamtąd odbył podróż do Rzymu, by załatwić sprawy zgromadzenia.
1913 – miesięczna podróż do Ameryki, która zaowocowała złożeniem pierwszego na tamtych terenach klasztoru mariańskiego w Chicago.
1914 – wyjazd z Fryburga do Kowna w celu głoszenia rekolekcji. Wracającego o. Jerzego zastał w Warszawie wybuch I wojny światowej, co uniemożliwiło dalszą podróż. Pozostając w Warszawie przejął dla Zgromadzenia Marianów kościół na Bielanach wraz z rozległą parafią. Tam otwarto nowicjat, a stopniowo przystosowując budynki zorganizowano z pomocą sióstr Imienia Jezus przedszkole, kursy krawieckie dla dziewcząt, następnie sierociniec dla 200 dzieci – ofiar wojny, a wreszcie szkołę.
1917 – o. Matulewicz powołany został do Komisji Spraw Zakonnych, w związku z czym przeprowadzał wizytacje w żeńskich zgromadzeniach zakonnych. Od jesieni przebywał w objętym przez marianów Domu Pracy dla Chłopców im. Mańkowskich przy ul. Wileńskiej.
1918 – wyjazd do Kowna. Przywrócenie mariańskiego klasztoru w Mariampolu. Założenie Zgromadzenia Sióstr Ubogich od Niepokalanego Poczęcia. Wiadomość o nominacji na biskupa wileńskiego.
1.XII.1918 – miała miejsce konsekracja biskupia w katedrze kowieńskiej. Tydzień później nastąpił ingres do katedry w Wilnie. Jako biskup o. Jerzy troszczył się o wykształcenie duchowieństwa, wizytował parafie, sprowadzał zakonników otwierając dla nich klasztory, zabiegał o pozyskiwanie rodzimych powołań kapłańskich i zakonnych, prowadził dzialalność charytatywną i ekumeniczną.
19.III.1923 – bp. Jerzy wysłał do Drui kilka pierwszych sióstr dając początek nowej żeńskiej wspólnocie zakonnej. W tym samym roku udał się do Rzymu, a następnie przewodniczył kapitule generalnej swojego zgromadzenia w Gdańsku.
IV.1924 – erekcja założonego przez siebie Zgromadzenia Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii (Eucharystek).
1925 – po drugiej prośbie bp. Matulewicz otrzymał zwolnienie Stolicy Apostolskiej z obowiązków ordynariusza diecezji wileńskiej. Wyjechał do Rzymu, gdzie został mianowany arcybiskupem tytularnym Aduli. Zamierzał zająć się pracą dla zgromadzenia, jednak już pod koniec roku został wysłany na Litwę jako wizytator apostolski.
1926 – wziął udział w Kongresie Eucharystycznym w Chicago. Odwiedził przy tej okazji w Stanach Zjednoczonych mariańskie klasztory i niemal sto litewskich parafii. Po powrocie na Litwę wznowił pracę wizytatora apostolskiego, zwłaszcza dotyczące nawiązania stosunków dyplomatycznych między Litwą a Stolicą Apostolską. W tym celu przygotował projekt konkordatu.
27.I.1927 – zmarł niespodziewanie w Kownie po operacji wyrostka robaczkowego. Pochowany został w podziemiach katedry kowieńskiej.
X.1934 – przeniesienie szczątków doczesnych abpa Jerzego do kościoła parafialnego w Mariampolu.
1953 – otwarcie procesu beatyfikacyjnego.
1982 – zakończenie procesu beatyfikacyjnego.
28.VI.1987 – papież Jan Paweł II dokonał beatyfikacji abpa Jerzego Matulewicza podczas uroczystosci 600-lecia przyjęcia chrześcijaństwa przez naród litewski.
